تولد دوباره

آدمی ابتدا در دامان خداوند بود. کانون توجهات او بود و همه‏ی آسمان‏ها وستارگان و افلاک را به دور زمین و حول محور زندگی آدمیان در گردش می‏دید. ابر و باد و مه و خورشید و فلک، همه و همه در کار بودند تا او، و تنها او، از این نعمات برخوردار گردد و هم با نگاه بر نداشتن از خداوند و او را همه کاره دیدن، پاسِ این برخورداری را نگاه دارد.

قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم بود که بزرگانی همچون کوپرنیک، کپلر و گالیله دنیای جدیدی را به آدمیان معرفی کردند. زمین دیگر محور کاینات نبود. ستارگان تنها برای راهنمایی مسافران و دریانوردان خلق نشده بودند. ستارگانی بسیار بی‏شمارتر از آنهایی که با چشم دیده می‏شدند وجود داشتند که آدمی با چشم غیرمسلح نمی‏توانست آنها را حتا ببیند. آدمی از دامان خداوند و کانون توجهات او به میانه‏ی بی‏نهایتی بس هولناک و فضایی بی‏کران و پر از سکوتی وحشتناک پرتاب شده بود. آدمیزاد در جهانی پیچیده در لفاف الوهیت مانند رحِم زندگانی می کرد و اکنون از عالَم رحِم رانده شده بود. این، تولدی دوباره برای آدمی بود که درد داشت. دردی که فریاد وحشت و احساس تنهایی و بی‏پناهی پاسکال از آن تولد، از ورای قرنها هنوز به گوش می‏رسد:

سکوت ابدی این فضاهای لایتناهی مرا به وحشت می‏افکَنَد.